Lastig weekje...
..in meer dan 1 opzicht maar daarover later meer. Flo, je hebt gelijk; het was zeker tijd voor n update... echter ik voelde me een beetje tekstloos. Afgelopen week ben ik inmiddels 23 weken zwanger van onze tweeling. Lezers die al een tijdje mn blog volgen weten dat op 24 november Otto geboren werd, na een zwangerschapsduur van 23 weken en 2 dagen, zoon van Kata en Arian.
Uiteraard hoef je, om je in te kunnen leven, niet alles zelf mee te maken, maar ik moet zeggen dat ze deze week bijna geen moment uit mn gedachten zijn geweest. Wat hen is overkomen en wat een onoverzichtelijk leed het is. Ze zijn inmiddels bezig met een ICSI poging voor een broertje of zusje voor Otto, en ik kan alleen maar zeggen dat ik met heel mn hart hoop dat 't gaat lukken...
Ook voor jou trouwens Flo!
7 Comments:
Hai Sees.
Ik kan het me goed voorstellen.
Het is leed waarvan je hoopt dat niemand dat mee hoeft te maken.
En omdat je zo met elkaar kan meeleven als je in eerste instantie met elkaar opgaat, in dezelfde situatie zit.
(graag kindje willen, maar medische molen nodig)
Dan denk je daar natuurlijk aan als je die 23 weken haalt.
Ik hoop voor jullie dat de twins nog zeker 13 weken bij je blijven zitten, (de volle 40 zal je ws niet halen denk ik).
Het is zeker beroepsdeformatie van mij, dat ik pas echt blij kan zijn als je in eerste instantie de 25 grens haalt.
En daarna natuurlijk nog langer, elke week is dan meegenomen.
Jammer dat we elkaar gisteren gemist hebben, maar woensdagavond ben ik manloos, als je dat ook bent toevallig, dan ben je zeker welkom hoor.
(anders natuurlijk ook)
Sterkte verder.
Groetjes esther
maandag, mei 07, 2007 2:46:00 p.m.
ps, ik heb de site van kata een tijdje terug gelezen, met tranen in mijn ogen.
Ze komt op mij als een hele sterke vrouw over, die helaas zoveel verdriet moet verwerken.
Ik hoop voor haar en haar man, dat ze het geluk van nog een kindje mee mogen maken, en dat ze dat kindje dan ook echt mogen leren kennen
maandag, mei 07, 2007 2:48:00 p.m.
Ja heel herkenbaar. Ik ben nog maar 13 weken, maar die 22, 23 weken zijn voor mij door Otto en Lotte (van Mariƫlle en Niek) ook een vreemd iets...
Ik hoop met jullie Esther mee!
liefs,
Ester
maandag, mei 07, 2007 6:15:00 p.m.
Ook ik heb veel aan Otto gedacht. Naast dat ik hoop dat Kata en Arjen snel weer zwanger zijn, ben ik extra dankbaar dat het ons goed gaat.
maandag, mei 07, 2007 6:29:00 p.m.
hoi Pobb,
Kleine Otto is ook veel in mijn gedachten.
Voor ons allen is zwanger worden al niet vanzelfsprekend en zelfs dan blijkt dat er geen garanties zijn. Waren die er maar, dan stonden we met zijn allen in de rij en dan zou ik Kata naar voren duwen!
Volgens mij wordt die bezorgdheid pas weggenomen als je je kindjes veilig in je armen kan houden. En dan komt er wel een andere bezorgdheid in de plaats... ;-)
Probeer je ook wel van je zwangerschap te genieten? Dat mag en ik gun het je ook heel graag!
Lief dat je ook aan ons denkt!
liefs Flo
dinsdag, mei 08, 2007 10:29:00 p.m.
JA Pobb,
Ik kan me dat heel goed voorstellen dat je zeker op zulke momenten aan hun moet denken.
Dat had ik ook toen ik zover was, moest meteen aan Otto en Lotte denken.
Hou wel in gedachten dat het niet voor iedereen zo hoeft te zijn en dat er meer zwangerschappen normaal eindigen dan niet. Laat je eigen geluk niet overschaduwen.
Nog een paar weken meis, en dan heb je weer een magische grens berijkt. Steeds weer een stapje verder!!
Liefs As
woensdag, mei 09, 2007 9:55:00 a.m.
Wat mooi dat je daarbij stilstaat Pobb... Lief!!!
Wat ik ook mooi vind is dat je niet de nadruk legt op je eigen angst die dit soort verhalen bij je oproepen (terwijl die angst er ongetwijfeld zal zijn, zeker zo rond deze 'beladen' periode) maar zo stilstaat bij ons verdriet. Hoe je beschrijft dat je nu beseft hoe afschuwelijk het moet zijn om je kind tijdens de zwangerschap te verliezen. Het is ook afschuwelijk, mijn ergste angst werd waarheid.
Ik denk ook dat je vanaf het moment dat je een embryo in je buik hebt nooit meer onbezorgd bent...! En als je een gezond kindje in je armen houdt beginnen weer andere angsten. Ermee leren omgaan, meer kunnen we niet doen.
Hopelijk zijn we gauw allemaal (weer) zwanger (jij, Flo en ik), dat lijkt me super!
vrijdag, mei 11, 2007 8:15:00 p.m.
Een reactie posten
<< Home